Sir Winston w krakowskiej mgle

Davidoff Winston Churchill (churchill)

Davidoff promuje ten blend jako odzwierciedlenie kompleksowej osobowości jego inspiratora. Winston Churchill to cygaro… Winston Churchill to cygaro?! No tak, Winston Churchill to cygaro zakorzenione w biografii barwnej i ciekawej. Winston Churchill nam Polakom może kojarzyć się trochę inaczej, ale nie kierujmy się uprzedzeniami, tylko oddajmy głos… Winstonowi Churchillowi!

Zastanawiałem się, jaki znajdę pretekst dla zapalenia tak długiego cygara (piękny, klasyczny format 7×47 – dokładnie taki, jaki preferował sam Winston Churchill). Co będę robił przez cały ten czas? Jakich wrażeń dostarczy mi cygaro? Czy nuty smakowe będą na tyle zróżnicowane i ciekawe by wypełnić ten czas bez znużenia? Takie pytania sobie zadawałem.

Pewnego dnia wybrałem się na przechadzkę po osiedlu. I choć sam Zino Davidoff nie zalecał palenia podczas spaceru, to uznałem, że nie ma co zwlekać, a każdy moment na dobre cygaro jest odpowiedni!

Rozkoszna lekkość bytu

Davidoff Winston Churchill od początku miło zaskakuje obecnością jedwabistej kremowości, którą znamy szczególnie z linii Grand Cru. Pojawia się ona w finiszu, zyskując dodatkowo drzewnego wyrazu. Sam finisz jest ciekawie rozbudowany. Po jakimś czasie wybrzmiewa w nim pieprzność, którą czułem zaraz po otwarciu cygara, przy sprawdzaniu ciągu.

Już miałem zanotować, że to co dzieje się w tym cygarze, dzieje się w właśnie w finiszu, ale… wydmuchałem dym nosem. Na retro-hale jeszcze wyraźniej wybrzmiewa aksamitna kremowa nuta. Dalej pojawia się coś, co przywodzi na myśl smak wina… Specyficzna miękkość pestkowych owoców, typu brzoskwinia czy morela. Bardzo smaczny profil!

Ten owocowy profil wspaniale wybrzmiewa w nosie, a im dalej wchodzę w pierwszą tercję, tym wyraźniej pojawia się w ustach. Cygaro zaczyna unosić mnie w wesoły, beztroski nastrój, kojarzący się z miękkimi głosami i pozytywnie usposabiającymi piosenkami soft rocka z lat 70-tych…

Jest to specyficzny rodzaj błogostanu, jakiego doświadcza człowiek obcując z pięknem w jego najbardziej delikatnym wyrazie… Tak, to cygaro ma w sobie coś pięknego, a kunszt jego twórców to istna magia, ponieważ deklarowana przez producenta średnia do pełnej moc jest praktycznie niewyczuwalna w pierwszej tercji…

Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu…

Wyruszając na spacer, zastanawiałem się, gdzie zabierze mnie cygaro i czy będę w stanie odpłynąć na falach dymu chodząc po osiedlu pełnym bloków i innych wielkomiejskich „piękności”…?

Pamiętacie scenę z Dnia świra, kiedy bohater próbuje skupić się na pisaniu wiersza? Podobnie czuję się na blokowisku. Rozprasza mnie ono i przytłacza swą wszechobecnością i brzydotą. Spacer z cygarem wydawał mi się zatem istnym szaleństwem, skazanym na klęskę twórczą…

A jednak – paradoksalnie okazało się, że tym razem „odpływanie” wcale nie będzie mi potrzebne! Doświadczam bowiem niesamowitej integracji doznań i uświadamiam sobie, że to cygaro nie zabierze mnie w podróż, co paradoksalnie zupełnie mnie nie martwi…

Rozsnuwam wśród betonu dym o drzewno-karmelowym aromacie i czuję, jak wszystko, co dotychczas bodło mnie w oczy (przekleństwo estety!) po prostu przestaje mi przeszkadzać. Cygaro unosi mnie ponad to, co sprawia, że trudno mi egzystować w nieestetycznym otoczeniu. Cygaro daje mi chwilę wytchnienia. Mogę po prostu iść i cieszyć się życiem, a całe brzydkie otoczenie bynajmniej nie przestaje istnieć i nie zamienia się w żadną wyśnioną egzotyczną scenerię! Po prostu mniej przeszkadza przez pryzmat aromatycznego dymu.

Z tym cygarem nie odpływam. Z tym cygarem… przypływam.

Kawowa niespodzianka

Zbliżam się do drugiej tercji. Cygaro przechodzi przemianę. W smaku pojawia się profil typowy dla liścia okrywowego San Andrés, który o dziwo wcześniej nie był mocno obecny.

Fuzja smaków jest zachwycająca: słodki deserowy profil meksykańskiego liścia miesza się z wciąż obecną kremową smukłością. Jeżeli mogę powiedzieć, że jest to beza, to została ona sporządzona przez jakiegoś mistrza bezy!

Długość finiszu po raz drugi zdumiewa! Wybrzmiała w nim wspomniana beza i już myślałam, że to koniec… Zwróciłem z wzrok jest w inną stronę, już miałem ruszyć dalej, gdy nagle – poczułem w ustach kawę! Tak długiego finiszu chyba wcześniej nie doświadczyłem. Niespodziewana kawa ma bardzo przyjemny, kakaowy profil, przywołujący w pamięci miłe wspomnienie lwowskiej palarni kawy.

Profil smakowy ściemnia się harmonijnie, a nowe nuty wkraczają do gry z precyzją zapisu w muzycznej partyturze. Mówiąc prościej, balans jest idealny, a kawowość rozwija się w kierunku tego, czego dotychczas się nie spodziewałem, czyli ziemistości. Następnie do tej harmonijnej melodii smaków dołącza trochę czekolady i kakao, a w finiszu znów wybrzmiewa to, co określiłbym charakterystycznym smakiem dla białych linii Davidoffa, czyli jasna, aksamitna, kremowa nuta świadcząca o dobrze sezonowanym tytoniu, tu dodatkowo zaprawiona odrobiną skóry. Jak sądzę, ten smak zawdzięczam nieco tajemniczemu liściowi okrywowemu, zwanemu Rojiza (odmiana Connecticuta z Ekwadoru).

Winston w filozoficznym nastroju

Wraz z końcem drugiej tercji znowu zaczyna się transgresja smaku. Z satysfakcją stwierdzam, że nareszcie odnajduję to, co czułem w aromacie przed odpaleniem, czyli wanilię! Moc wzrasta, czemu towarzyszy ewolucja smaku w stronę obfitszego body i jeszcze „ciemniejszego” charakteru. Obecna wcześniej gatunkowa skóra także ciemnieje i w połączeniu z wanilią daje fenomenalny efekt. Jest w tym smaku lekkość, a jednocześnie unikatowość, szczególnego rodzaju ekskluzywność, podobna do tej, którą opisałem w tekście na temat cygara Oliva Master Blends 3. Jeżeli tak smakuje luksus, to nie obrażajmy się na luksus!

Dalej smak balansuje się w kierunku karmelu zaprawionego skórą i ciekawie różnicuje się. Karmelowa baza, do tego skóra o wyrazie nieco oleistym, a następnie wygładzenie tych smaków w finiszu, w którym wybrzmiewa bardziej kremowy odcień skórzany.

W trzeciej tercji moc staje się znacznie bardziej wyczuwalna, a smak nabiera konkretnej objętości (tego, co określa się jako robust flavor).

Znika skóra, a w jej miejsce rozwija się sążnisty chlebowy profil. Myślę o połączeniu z winem… Krzepkie ciemne pieczywo obecne w cygarze fantastycznie sparowałoby się z wyrazistą owocowością Caberneta. Na myśl o tym połączeniu w głowie odzywa się echo słynnej piosenki o szczęściu… È un bicchiere di vino con un panino, la felicità... Niesamowite, jak nawet w ostatniej tercji, w której moc jest silnie zarysowana (dla mnie nawet zbyt silnie) cygaro i tak pokazuje swój błogi charakter, przywodząc na myśl skojarzenie z prostą, włoską filozofią życiowej szczęśliwości, która w dużej mierze była też udziałem stylu życia promowanego przez Zino Davidoffa.

PODSUMOWANIE

Jeżeli gdzieś mamy do czynienia z podręcznikową wręcz zmianą smaku na przestrzeni tercji, to właśnie w cygarze Davidoff Winston Churchill. Natomiast jeżeli miałbym wskazać jakieś wady, to spalanie trochę falowało, ale paliłem na zewnątrz i był lekki wiatr. Duża moc w ostatniej tercji dla mnie jest wadą (podobnie jak we wspomnianej Olivie Master Blends), ale to kwestia bardzo subiektywna.

Zino Davidoff mówił, że cygaru należy poświęcić czas. Myślę, że jest to klucz do zrozumienia fenomenu stworzonej przez niego marki. Aby cieszyć się eleganckim, finezyjnym smakiem tych cygar, potrzeba odpowiedniego nastawienia. Nie wystarczy usiąść, odpalić i powiedzieć: „No, to teraz mnie zaskocz, byle wyraźnie!”.

To podejście dla mnie samego jest wyzwaniem. Dotychczas każda udana degustacja owocowała „mini-opowiadaniem” o podróży w wyobraźni, teraz okazuje się, że palenie może być ekstremalnie przyjemne, ale oddziaływać w zupełnie inny sposób. Pisząc ten tekst (jak również wpis o Signature no. 2), stanąłem przed perspektywą rozszerzenia spektrum form opowiadania o doświadczeniach cygarowych.

REKOMENDACJA

Davidoff Winston Churchill będzie idealnym wyborem dla osób, które doceniają elegancję i perfekcję linii klasycznych, ale uważają je za zbyt delikatne i za mało wyraziste (niezbyt „sensacyjne”). Z innymi liniami łączy to cygaro swoista „uniwersalność” smaku, dzięki której można po nie sięgać niezależnie od okazji.

Ze względu na „błogi” charakter doznań cygaro będzie idealnie pasowało do degustacji w doborowym gronie bliskich, przyjaciół i aficionados. Ta cecha upodabnia Winstona do wina, które z zasady postrzegam raczej jako trunek towarzyski niż towarzysza samotnych wycieczek…

Idealna para do wina

Skoro o winie mowa, to na koniec muszę wspomnieć, że zróżnicowanie profilu smakowego, body oraz mocy na przestrzeni tercji daje fantastyczne możliwości degustacji z trzema różnymi winami. Śmiało można dobrać pozycje, w których również stopniowo zwiększa się body. W pierwszej tercji rekomendowałbym Pino Grigio (Pinot Gris), w drugiej Pinot Noir, a w trzeciej byłbym skłonny zaryzykować starsze i cięższe Cabernet Sauvignon!

Winem, które już teraz przychodzi mi do głowy, jest węgrzyn marki Petreny – Cabernet Sauvignon z roku 2005 o nazwie… Furia. Wino cechuje się furią beczkowo-owocowego smaku w ataku i na podniebieniu oraz finiszem, który niespodziewanie schodzi w kierunku coraz większej, kremowej niemalże, gładkości. Co ciekawe, właściciel tej winnicy sam pali cygara, ale to temat na inną opowieść… 😉

Zdjęcia: Jurek Łobaza