Jak palić Debonaire, to tylko na dorożce!

Recenzowane dziś butikowe cygara zwróciły moją uwagę zręcznym brandingiem. Twórca tych blendów produkuje cygara na licencji marki Indian Motorcycles oraz (dla kontrastu?) tytułową linię Debonaire – wyposażoną w symbolikę XIX-wiecznej elegancji. Wrażenie robią nie tylko obrazki dżentelmenów w cylindrach, ale także sama prezentacja cygar, ozdobionych misternie wykonanymi pierścieniami w stylu retro. Ale czy można, zgodnie z deklaracją producenta, określić je jako ultra premium? Sprawdźmy!

Cygarowa Alchemia?

Wiadomo, że każda marka ma swój slogan i swoją filozofię. Debonaire, posługując się sloganem Sztuka, Pasja i Nauka, wpisuje się w ogólną symbolikę cygar premium. Ale twórca marki idzie dalej, twierdząc, iż opanował skomplikowane tajniki fermentacji, starzenia i łączenia tytoniów, czego efektem jest oryginalna formuła Alchemii Tytoniu. Producent pozostaje w tym względzie tajemniczy – jak na alchemika przystało! Nie dowiadujemy się, w czym tkwi sekret, ale hasło brzmi nieźle: Sztuka, Pasja i Nauka. Alchemia Tytoniu w najlepszym wydaniu.

W przesłanych mi przez producenta materiałach znalazłem statement równie ambitny, jak samo określenie ultra premium… Phil Zanghi założył swoją markę cygarową Indian Tabac Co. w roku 1991, na fali boomu wywołanego przez magazyn Cigar Aficionado. Po przerwie powrócił do branży w roku 2001 „z zamysłem, by nie tylko produkować cygara, lecz by dawać konsumentom powód do cieszenia się życiem”.

Debonnaire znaczy wytworny…

Mówi się o cygarach, że są dystyngowane, eleganckie… Takim określeniom profilu smakowego towarzyszy nieraz dystyngowanie i elegancja samych miłośników cygar. Ale w tym momencie ważne jest pytanie: Czy cygara Debonaire, poza prezentacją wizualną, wpisują się w ową wytworną stylistykę?

DEBONAIRE DAYBREAK (corona gorda)

Nie przedłużając, odpalam i pociągam… W ataku (używając winiarskiego terminu) czuć buchnięcie owoców i bardzo smukły profil, w którym rozwija się nuta białego pieprzu. Jest to ten rodzaj Connecticuta, w którym nie dominuje krem, ani trzcinowa słodycz. Owocowość powraca na retro-hale. W dalszym ciągu pojawia się ziołowa oleistość, w nosie przechodząca w delikatnie kwietny odcień. Smaki nie są bardzo wyraziste, ale bynajmniej nie stanowi to wady cygara – wręcz przeciwnie, sprawia, że smaki tym milej rozchodzą się po delikatnej fakturze, niczym promienie słońca napełniające popołudniowy krajobraz podczas podróży…

Pierwsza tercja:
Oprócz białego pieprzu i ziół, czuć drewno – jak drewno nietypowego dziś środka lokomocji, jakim jest dorożka. Do tego dochodzi lekki posmak orzechów – przekąska w czasie jazdy.

Druga tercja:
Owocowość powraca w fakturze, przewija się też profil drzewny, ale bardzo delikatnie, szukam skojarzeń… Nie jest to typowy cedr, wchodzi jakby w… sosnę? Zwariowane skojarzenie, bo nigdy nie czułem sosny w cygarze, ale niech będzie! W nosie wybrzmiewa włoski orzech.

Trzecia tercja:
Smak staje się bardziej wytrawny, jednocześnie czuć trawę z lekko cytrusowym finiszem. Poprzednie smaki migają niczym świeże wspomnienia widzianych przed chwilą krajobrazów, dorożka jedzie, nic nie zakłóca spokoju podróży…

Ogólnie:
Spalanie lekko faluje, ale ciąg jest wręcz idealny, co niewątpliwie buduje jakość doświadczenia. Jest to ten rodzaj doznania, do którego nie trzeba się przykładać, żeby było przyjemnie. Cygaro Debonaire Connecticut jest w tym trochę podobne do klasycznych linii Davidoffa, choć smakowo porównałbym je raczej do La Flor Dominicana Suave.

Popiół zbity, dobrze się trzyma, barwa biało-szara, widać linie po dość wyraźnych żyłach liścia okrywowego. Pierścień schodzi gładko i nie rozrywa się, co za każdym razem sprawia mi nieopisaną rozkosz estetyczną! 😉

DEBONAIRE MADURO (robusto)

Zapach przed odpaleniem nie zapowiada doznań typowych dla długo fermentowanego liścia okrywowego typu maduro – jest ziemisty i okraszony wyczuwalnym elementem kwasowości. Po odpaleniu spotyka mnie niespodzianka. Ze stopy unosi się dębowo-słodki aromat. Napełniam usta dymem i – ta-dam! – jednak maduro.

Pierwsza tercja:
Kremowe kakao do złudzenia przypomina gorącą czekoladę na mleku. Zaraz po nim w tle pojawia się ziemistość i zaskakująco ciekawe doznanie na finiszu – słodkie przyprawy intensywnie napełniające usta. W miarę jak przybywa popiołu w pierwszej tercji smak staje się mniej słodki i zaczyna dominować w nim… tłusta śmietana. Trochę nietypowo, ale przyjemnie – tym bardziej w połączeniu z czarną kawą, którą piję po drugim śniadaniu. Dochodzi ciekawy komponent – ziemistość z czarnym pieprzem.

Druga tercja:
Śmietana jest równie tłusta, ale staje się słodka i wzbogaca ją kawowa nuta, co daje satysfakcjonujący efekt. W pewnym momencie profil przechodzi w maślano-kremowy, czego zasługą jest, jak sądzę, liść okrywowy wprawdzie Sun Grown, ale z doliny rzeki Connecticut. Temu profilowi towarzyszy majacząca na finiszu, a wyraźniejsza na retro-hale, słodka nuta.

Trzecia tercja:
Śmietana znika, a na pierwszy plan wysuwa się kakao z drewnem. Pojawia się też dla odmiany trochę skóry na finiszu i na retro. Smaki przeplatają się…

Ogólnie:
Cygaro bardzo poprawnie wyraża definicję premium, dzięki dobrze zbalansowanym smakom, podręcznikowo różnicującym się na przestrzeni tercji. Z wad mogę wskazać tyle, że spalanie wymagało korekt, no i ciąg momentami stawał się ciaśniejszy.

REKOMENDACJA

No więc jak to jest z tym określeniem ultra premium? Porównując (pod kątem stosunku ceny do doznań smakowych) Debonaire Connecticut do LFD Suave (albo do Davidoff Signature), a wersję maduro do Rocky Patel Tabaquero albo do Perla del Mar Maduro, mam pokusę stwierdzić, że Phil mimo wszystko wypiął konia z zaprzęgu i nieco… przeszarżował 😉

Z drugiej strony mam naturalną skłonność do ufania ludziom z branży cygarowej (jak mawia Alan Rubin: Skąd mogę wiedzieć, że mogę ci ufać, skoro nie palisz cygar?). Dlatego w dobrej wierze przyjmuję, iż wyrafinowana alchemia, którą szczyci się Phil, przekłada się na doświadczenie i kontrolę jakości w doborze i obróbce tytoniu.  Cygara uważam za ciekawe, przyjemne i na pewno godne spróbowania – reszta jest kwestią gustu, więc najlepiej samemu ocenić 🙂

Sam chętnie powtórzę w spokojniejszych okolicznościach, bo wiadomo, że tworzenie contentu nie pozwala w pełni oddać się degustacji. Nie wykluczam, że przy drugim podejściu (a w humidorze mam jeszcze wersję Habano) cygara Debonaire oczarują mnie zgodnie z intencją ich twórcy… [AKTUALIZACJA: zapraszam do lektury!]

Jako że marka Debonaire jest obecna w Polsce od niedawna, to tym bardziej jestem ciekaw Waszych wrażeń – czekam na Was w komentarzach!

Zdjęcia: Jurek Łobaza